Poepverhalen

"Kunnen wij tijdens het eten een gesprek voeren zonder dat ene onderwerp over het voetlicht te brengen?"
Terwijl hij op een stuk schoenzolen runderlap kauwt, kijkt hij me gebiedende wijs aan. Het vlees had veel te lang in de warm-houd-bakken van het lopend buffet gelegen, waardoor het amper was weg te krijgen.
Ik krijg een soort van jeukende tanden, terwijl ik zie dat hij deze strijd niet gaat winnen en reik een servet aan. "Hier, spuug het uit". Ik ken het ongelukkige gevoel van eindeloos kauwen op een stuk vlees in gezelschap.
“Hallo? Even to-be-shure, ik meen het”. Oh ja, wat was de vraag ook al weer?
"Of we over normale dingen kunnen praten tijdens het eten?!"
"Dat doen we toch?" Ik kijk quasi onschuldig.
Hij draait met zijn ogen en steekt zijn mes dreigend in de lucht.
"Oke, oke, fair enough. Is je eten verder wel lekker?"

Poepen. Het fascineert me.

Behalve over goede wijn en lekker eten, praat ik ook graag over hoe datzelfde eten je lichaam weer verlaat. Wat begint met een behoorlijk goed verhaal over een nieuw gevonden cursus met mooie massagetechnieken, eindigt met vertrokken gezichten wanneer blijkt dat het om een buikmassage gaat bij darmproblemen.
Ik weet het wel, dat wordt me niet altijd in dank afgenomen.
Thuis zijn ze er al gewend, het valt tegenwoordig onder de categorie: Hoe was jou dag? Kunnen poepen? Die openheid is niet voor iedereen normaal, zeker niet tijdens het eten.

Het heeft me sinds mijn late pubertijd geboeid. Poepen. Ik was 15 jaar en kreeg enorme buikpijnen. Ineens. Ik trok wit weg van de pijn en was daarna doodmoe. Een paar jaar later begonnen depressieve gevoelens op te spelen. De fascinatie was er toen vooral omdat ik daar van af wilde, dus zat ik om de haverklap bij de huisarts en later bij de psycholoog.

Darmen, voeding en je brein.

Inmiddels denken wetenschappers dat voeding een belangrijke rol speelt. Volgens Eric Claassen, immunoloog, hoogleraar VU Amsterdam en biotech ondernemer, is de relatie tussen ons brein en onze darmbacteriën sterker dan we ooit gedacht hadden.
De bacteriën in de darmen hebben een nauwe band met ons brein. De hersenen sturen niet alleen signalen naar de darmen, maar de darmen geven ook signalen terug aan het brein.

Over voeding werd bij mijn eerste huisarts bezoek met geen woord gerept. Dus ging ik aan kleine, gladde, gele tabletjes waarvan ik me de naam niet kan herinneren. “Wanneer de buikpijn opspeelt, neem je een tabletje” was de boodschap van de huisarts.
Dat deed ik. Het beloofde de pijn te minderen. Ik nam ze ook wel eens in tijdens het stappen, met Pisang Ambon of Passoã. Dat dronk ik toen, puur, want dat was blits.
De tabletten hebben hun belofte nooit waargemaakt, met of zonder alcohol, het maakte geen bal uit. Dus ik ging na een volgend huisarts bezoek aan de Psyllium vezels met de werkzame stof Psylliumzaad. Wanneer je deze gebruikt moet je 1,5 tot 2 liter vocht drinken per dag. Het maakte niet zoveel uit of dit melk, vruchtendrank of water was..
Na 3 dagen kon ik zeker verbetering verwachten, vermelde de vriendelijke apothekers assistente er nadrukkelijk bij. Na 2 weken was ik zo opgeblazen dat ik niet wist waar ik het zoeken moest. Ik ging compleet op slot.

Zoeken naar een oorzaak, in plaats van symptoombestrijding.

Jaren later had ik me de uitspraak "er mee leren leven" zo goed als eigen gemaakt. De nieuwe huisarts bij wie ik het toch nog maar eens op tafel gooide, stuurde me na een zeer snelle diagnose PDS naar een fysiotherapeut voor ademhalingstherapie.
Zeker 2 keer ben ik bij een aardige dame geweest. Ik werd er bloednerveus van. Dat zag ze niet. Ik ging er maar weer mee leren leven.
Tot ik een voedingskundige sprak, toevallig een nicht van me. Het hielp, ook dat laatste. Het ging ineens wel over voeding, over het zoeken naar een oorzaak in plaats van symptoom bestrijding. Ik ging een eetdagboek bij houden en deed kleine aanpassingen in mijn voedingspatroon.
De echte omslag kwam toen diezelfde nicht mij voorstelde mee te doen aan een project: '100 Dagen glutenvrij'.
Gluten er uit gedurende 100 dagen en hierover mooie blogs gaan schrijven. Zowel het glutenvrij eten als het bloggen beviel me uitstekend. Na een week of 7 realiseerde ik me ineens dat ik al een aantal dagen achtereen, geen buikpijn had gehad!
Die 100 dagen zijn inmiddels een aantal jaar geleden en zijn zogenoemd nooit gestopt.
De psycholoog heb ik begin maart gedag gezwaaid.

Deze blog is geschreven door Anne Gigengack.