Van cup I naar cup C naar cup E. Nynke kreeg een borstverkleining toen ze 17 was.

Het klinkt misschien gek, maar stel je voor dat je in de brugklas al cup E hebt, je vanaf je 13e alleen maar in op maat gemaakte BH’s past, je bikini’s elk jaar weer opnieuw op maat gemaakt moeten worden, 1 bh altijd meer kost dan alle bh's van je vriendinnen bij elkaar, je altijd twee goede sport-bh’s over elkaar aan moeten dragen om een beetje steun te krijgen, er vanaf je 13e al-tijd naar je borsten gekeken wordt, je bovenkleding altijd een maat groter moet zijn... dan ben je dus echt heel blij als je voor het eerst een strapless jurk aan kunt, met een strapless BH van Hunkemoller.

Een bikini van 200 euro.

Toen ik op de basisschool zat, waren mijn borsten al groter dan de borsten van klasgenootjes, maar aangezien ik toen (met nadruk op toen) ook vrij lang was (1,64), was het nog in verhouding. Mijn groei begon vroeg en stopte vroeg. Op mijn 11e had ik mijn maximale lengte bereikt, maar mijn borsten bleven maar doorgroeien. Exponentieel bijna! Het hebben van grote borsten is een 'vrouwenkwaal' in de familie van mijn vader. Hij betaalde daarom met liefde elke 6 maanden nieuwe bh's voor me, die op maat gemaakt moesten worden. Geloof me: als 14-jarig meisje wil je gewoon bh's kunnen kopen bij Hunkemoller of H&M, met je vriendinnen. Op mijn 14e droeg ik bh's van Prima Donna, Marie Jo & Aubade. Prachtige merken, maar niet voor een meisje. Ook mijn bikini’s stelden mijn moeder en ik met veel zorg samen in een speciaalzaak waar je niet minder dan €200,- betaalde voor een bikini. Geloof me: ook dat wil je niet op die leeftijd. Mijn ouders gaven duizenden euro's uit aan mijn bh's en bikini's. Ze wilden dat ik me zo comfortabel als mogelijk voelde.

Ik werd op straat herkend.

Ik weet nog dat ik op stap was in Groningen en ik langs een cafe liep waar iemand vanuit de deuropening riep ‘hee jij bent dat meisje met die borsten!’. Het was iemand uit Rotterdam, waar ik woonde. Ik was toen 16 jaar en had cupmaat 75G.

Mijn borsten waren er altijd.

In retrospect heb ik zelf nooit echt last gehad van mijn borsten, maar in retrospect zie ik wel in dat ze er altijd waren. Letterlijk, in elk kledingstuk dat ik droeg. Het zag er altijd net even anders uit dan bij vriendinnen. Tijdens elk moment dat ik enthousiast mee wilde doen met een spelletje op het strand, maar dat niet ging zonder sportbh onder mijn bikini.

Een medische noodzaak.

Ik was net 17 jaar toen mijn vader voorstelde om eens een afspraak te maken bij een arts, gewoon om te kijken wat hij zou zeggen over mijn borsten. Ik had toen cupmaat 75 I. Ik vermoed dat mijn moeder met mijn vader had gesproken over de mogelijkheid van een borstverkleining, maar ik weet nog steeds niet echt wat er voorafging aan het moment dat ik een afspraak had met een cosmetisch chirurg. Zelfs na het gesprek met de arts wist ik niet dat het de intentie was dat ik een borstverkleining zou krijgen. Maar, ineens lag er een brief van het ziekenhuis op de mat waarin stond dat ik over een maand werd verwacht voor de operatie. De chirurg had aangegeven dat er sprake was van een medische noodzaak.

Van cup I naar cup C naar cup E.

Bij de start van mijn examenjaar ging ik onder het mes. Het voelt nog steeds surreëel als ik eraan terugdenk. Van een cup 75 I ging ik naar cup 75 C. Er was 1,5 kilo (stel je even 1,5 kilo aan kipfilet voor...) van mijn borsten af. Binnen 4 maanden waren mijn borsten echter alweer gegroeid van een C naar een volle E cup. Kan je nagaan hoe groot ze waren geweest als ik die operatie niet had gehad.

Na de operatie bleef ik 6 weken thuis. Ik mocht niet sporten, niet fietsen en kon niet naar school gaan. Bovendien had ik flink last van de narcose waardoor ik heel veel sliep. Heel handig in je examenjaar. Mijn wiskunde docent gaf me thuis les en zodra ik weer mocht fietsen ging ik 4 keer per week naar mijn danstrainingen zodat ik 6,5 weken na de operatie alsnog kon meedoen aan het NK hiphop. Wat het ook zo surreëel maakte was dat mijn hele leven in die weken in het teken van mijn borstverkleining stond, terwijl de rest van de wereld doorging en zoveel mensen niet doorhadden waarom ik even uit de roulatie was.

Mijn nieuwe borsten, voor het eerst bloot.

Ik had destijds een beste vriend met wie ik kort voor mijn operatie een relatie kreeg. Voor het eerst mijn nieuwe borsten aan iemand tonen ging gemakkelijk, omdat hij het hele proces samen met mij had doorgemaakt. Ik was me er bewust van dat het heel fijn was om dit proces met hem te kunnen delen. Dat heeft er ook voor gezorgd dat ik er bij volgende vriendjes nooit last van gehad heb. Ik heb me nooit geschaamd voor mijn littekens.

Mijn borsten nu.

Nog steeds ben ik blij dat ik bh’s kan kopen bij Hunkemoller of een willekeurige andere lingeriezaak als ik dat wil. Ik hoop ook dat dat gevoel, die dankbaarheid en blijdschap daarover, nooit helemaal meer weg gaat. Ook het idee dat ik geen bh hoef te dragen onder sommige kledingstukken is zalig. Omdat er een sterk vermoeden was dat ik geen borstvoeding kon geven door de operatie, heb ik dat na de bevalling van mijn zoon ook niet geprobeerd. Het bracht me vooral rust: anders zou de focus weer op mijn borsten komen te liggen en dat wilde ik niet.

Het enige echte nadeel dat er nu nog is, is dat er destijds iets mis is gegaan met het herstel van mijn tepels waardoor ik nu bij kou extreme pijn ervaar. Alsof er iemand met mesjes in mijn borsten prikt. Maar als dat nou het enige is, dan hoor je mij niet klagen. Ik glimlach elke keer weer als ik een bikini pak die ik op mijn 14e of 15e ook paste, en het feit dat ik nu gewoon kleding kan dragen die ik wil in plaats van kleding die past: wat een luxe!