Marije's eerste grote liefde.

Ik was een laatbloeier. Een serious kinda girl. Na een paar nare aanvaringen met mannen en een vervelend vriendje, wist ik het zeker; geen man voor mij. Ik vond ze eng.

Op slag verliefd.

Het internet bestond pas net. Als meisje from the 80’s deed ik wat meisjes from the 80’s toen deden: chatten. Veilig. Met een grooote afstand. In de chatbox van TMF kwam ik hem tegen. Hij hield van Pearl Jam, van Normaal, hij rookte. All safe; mijn type niet. Maar, het chatten was wel gezellig.

Zes jaar later kenden we elkaar door en door, zonder elkaar ooit gezien te hebben. Het was tijd om achter m’n computer vandaan te komen en hem te ontmoeten. Met knikkende knieën stond ik op het station. En daar was hij; groot, breed, stoer, mooi, lief. Ik was op slag verliefd. Na een uurtje stamelen, absoluut niet wetend wat ik überhaupt gezegd heb, fietste ik met m’n hoofd in de wolken weer naar huis.

Hij wist hoe spannend ik dit vond, een man in mijn leven. Hij gunde me alle tijd en ik voelde me he-le-maal veilig bij hem. Ik wilde niks liever dan bij hem zijn, en samen naar Pearl Jam luisteren ;). Onze eerste zoen. Die als vanzelf ging, helemaal klopte, zo goed voelde en lang duurde, voor een eerste zoen.

Rock bottom.

Twee weken daarna werd ik ziek. Ernstig ziek. Ik lag in het ziekenhuis en ik wilde niet dat hij me zo zou zien. Ik voelde me kwetsbaar, wilde mooi zijn voor hem, vrolijk.. en dat was ik niet. Hij trok zich niks van mijn boodschap aan en was er voor me. In het ziekenhuis en in de maanden daarna waarin ik zwak was, revalideerde en mezelf moest terugvinden. En ik was er voor hem. Toen hij in de put zat en niet wist wat hij moest doen met z’n leven. Onze liefde had niet alleen een dieptepunt overleefd, maar was sterker geworden. We hadden elkaar in onze meest pure vorm gezien. We wisten; dit is voor altijd.

Vier mooie jaren.

We hebben vijf jaar samengewoond, 4 hele mooie jaren en 1 moeilijk jaar. Onze vakantie naar het meer van Annecy, de pillow-talks, het huis dat we kochten, de auto die we LEO noemden, dinertjes bij kaarslicht, de verrassingen die we altijd voor elkaar bedachten, de knuffels, de liefde, die hele grote sterke arm om me heen en…zelfs een concert van Normaal. We hebben bijzondere momenten gehad, ik heb geweldige dingen gevoeld en dingen gedaan die ik met niemand anders zou kunnen doen.

Ik kon mezelf bij hem zijn. Maar, ik was het niet.
Ik wilde ons nieuwe huis gezellig maken. Maar het lukte niet. Wij waren niet meer gezellig.
Ik wilde hem veranderen. How stupid was I?
Ik was niet meer verliefd op hem, maar op wat ik wilde dat wij zouden zijn. Op hoe het was. Ik heb fouten gemaakt, hij heeft fouten gemaakt.
En toen… deed hij het met iemand anders. Een slipje in mijn bed.
Mijn bed, mijn bed niet meer.
Mijn huis, mijn huis niet meer.
Mijn eerste grote liefde, mijn liefde niet meer.

Mijn eerste grote liefde.

Ik ben hem, oprecht, dankbaar. Dankzij hem kon ik groeien. En dankzij hem ben ik nu waar ik wil zijn. Dat sikje, die krullen, de kisten, die lange gespierde benen, zijn geur, zijn stem, de manier waarop hij naar me keek en hoeveel hij van me hield; hij zal altijd speciaal blijven. Hij was mijn eerste grote liefde.

En dat slipje...? Dat heb ik hem allang vergeven.

Dit artikel is geschreven door Marije Jelsma.

Op legerkisten wandelde hij m'n leven binnen.