Online women's health magazine

Seks (en relaties)

Mijn grote liefde overleed aan een hersentumor.

17 feb. om 22:06 door Marije Jelsma

​Ik was 25 jaar oud en zag mijn grote liefde voor het eerst in mijn ouderlijk huis. Stefan was een goede vriend van mijn broer en mijn broer had hem uitgenodigd om samen de Tour de France te komen kijken. Achteraf bleek dat mijn broer Stefan met voorbedachte rade had meegenomen naar huis. Om hem aan mij te koppelen. Pas weken later biechtte mijn broer dit op. ;).

Stefan stond op toen ik binnenkwam. Ik stond oog in oog met een grote vent met super blond haar, diepe blauwe ogen en een prachtige lach. Hij had net een grote tatoeage laten zetten op z'n arm en de beschermfolie zat nog om zijn tatoeage heen. Ik was gelijk onder de indruk van hem. Terwijl ik me omdraaide en wegliep zag ik dat Stefan een blik naar m'n broer wierp. Zo van;, zo wat een leuke zus heb jij. Mijn broer wist toen al dat zijn missie geslaagd was; koppel-poging gelukt, het zou wel goed komen tussen ons.

Vanaf die dag zag ik Stefan bijna dagelijks. Hij verzon iedere dag wel een smoesje om bij ons thuis te komen. En ik kon niet wachten tot hij er weer was. Ik wilde hem leren kennen, bij hem in de buurt zijn en hij bij mij. Toen we op een gegeven moment onze telefoonnummers hadden uitgewisseld begon onze liefde echt te bestaan. Uren zaten we met elkaar aan de telefoon. We raakten niet uitgepraat en hadden alleen nog oog voor elkaar. Onze eerste zoen was buiten, op de parkeerplaats bij zijn huis. Ik deed nog net niet mijn been omhoog zoals je weleens in films ziet. Maar oh, wat was ik verkocht!

Smoorverliefd

Wanneer we bij elkaar waren vloog de tijd voorbij en voordat we het wisten zoenden we uren met elkaar. Niets was meer belangrijk, ik wilde alleen nog maar bij hem in de buurt zijn. Smoorverliefd, hij was de ware. Dit is het, zo hoort liefde te zijn. Mijn zielsverwant.

De liefde ging zo ontzettend diep en we waren intens gelukkig. Elke dag stuurde hij me gedichten, waarin hij schreef hoe hij zich bij mij voelde en hoe gelukkig hij met mij was. Als hij aan het werk was, stuurde hij me een sms dat hij onderweg naar huis was. Bij binnenkomt zei hij: "ik heb zo hard gefietst, zodat ik zo snel mogelijk weer bij jou kon zijn."

Al voordat ik Stefan ontmoette had ik plannen gemaakt om naar Amsterdam te verhuizen. Stefan twijfelde geen moment en ging met me mee. Hij zei: "jou wil ik nooit meer kwijt, dus ik ga met je mee." We zeiden onze banen op en verhuisden samen naar Amsterdam. Samen een nieuw avontuur tegemoet.

We waren zooo dolgelukkig en nog steeds zooo verliefd. Ook na drie jaar vertelde hij me nog iedere dag hoe blij hij met mij was, dat ik alles voor hem was, z’n hele leven. En, hij maakte mij de gelukkigste vrouw van de wereld.

Van intens gelukkig naar de hel

Het was november 2012. Stefan kreeg plotseling een epileptische aanval. Uit het niets. Er volgden verschillende onderzoeken in het ziekenhuis en een diagnose: Stefan had een hersentumor. Mijn wereld, zijn wereld stortte in. Na een zware operatie moest hij weer opnieuw leren lopen en praten. Hij kreeg een jaar chemo-therapie en zes weken lang iedere dag bestraling. Dat leek goed aan te slaan. Genezen van een hersentumor kan niet. Maar, het kan na behandeling wel jarenlang wegblijven en als het dan toch terug komt kan opnieuw behandeld worden, vertelden de artsen ons. De toekomst zag er weer positief uit.
Na dit goed-nieuws gesprek in het ziekenhuis organiseerde Stefan een surprise party voor me. En, in het bijzijn van mijn familie en vrienden vroeg hij me ten huwelijk.

Een nieuwe tumor

Twee maanden later voelde Stefan zich zwak en hij was vaak duizelig. De moed zonk me in de schoenen. Het zal toch niet nu al teruggekomen zijn?!
Onderzoeken volgden. Op de scans was opnieuw een hersentumor te zien. Maar, deze keer op en andere plek; achterin het hoofd. Op deze plek is opereren en chemo niet mogelijk. De artsen vertelden ons dat ze niks meer voor Stefan konden doen.
De liefde van mijn leven. Van zo intens gelukkig naar afscheid moeten nemen.

Zijn laatste wens

Ik wilde dat Stefan thuis kon zijn. Ik heb hem verzorgd en hem alle liefde gegeven die hij nodig had in dit moeilijke proces. Het was zijn laatste wens om te trouwen met mij. Op zijn sterfbed zijn we getrouwd en de volgende dag is hij op 26e jarige leeftijd overleden.

Tot in de eeuwigheid verbonden

Ik ben ontzettend dankbaar dat ik Stefan heb mogen ontmoeten. Ik weet nu wat echte liefde is. Ik heb echte liefde meegemaakt. Ik zou het zo weer over doen.
Voor zijn ziekte hebben we samen een tattoo laten zetten: Amor Eterno. Eeuwige liefde. Ook al is hij niet meer bij me, ik voel me nog altijd tot in de eeuwigheid met hem verbonden. The love of my life. Mijn grote liefde was én is de liefde van mijn leven.

Dit artikel is geschreven door Marije Jelsma met Samira Ouri.

Amor Eterno. Ik ben tot in de eeuwigheid met Stefan verbonden.

Deel dit artikel