Body Positivity: hoe komt het toch dat ons lichaam ons zo bezig houdt?

Nou, ik vind het niet normaal. Hoe komt het toch dat ons lichaam ons zo bezig houdt? De media speelt hierin een grote rol. Een veel grotere rol dan je misschien denkt. Maar...heb jij je ooit weleens gerealiseerd dat het beeld waar je zo graag aan wilt voldoen, het beeld dat de media je voorspiegelt en dat je steeds weer tegenkomt als ideaal, een leugen is? Het is een leugen in die zin dat slechts 5% (!) van de bevolking aan dat beeld voldoet. En ook die 5% voldoet niet eens aan dit beeld, want bijna alle beelden in de media zijn bewerkt.

Rimpeltjes worden weggepoetst.

Sporen van vermoeidheid, ouderdom en de persoonlijkheid in een vrouwelijk gezicht worden weggepoetst. Computers halen gewicht weg van buik, billen en benen, maar ook van de nek, onderarmen en rug. Zelfs oksels mogen eraan geloven, die zien er zo strak uit, alsof er nooit één haartje gegroeid heeft.

Dus hoe kunnen wij, de overige mooie 95%, nu voldoen aan iets dat niet eens bestaat? En waarom zou je überhaupt willen voldoen aan iets dat niet bestaat?

Dit was de vraag die als eerste bij me op kwam toen ik een boek las over body positivity. Waarom willen we er toch allemaal uitzien als een beeld dat niet bestaat? Als een lichaam dat gevormd is door computers? Ik bedoel...ik las dat de modellen van een bekend lingeriemerk push-up BH’s dragen onder hun bikini’s en dat deze dan later weggepoetst worden met de computer. Hoe nep wil je het hebben?

Wil jij een illusie nastreven?

En toch streven we dat na. Of het nu gaat om de perfecte BH-maat, strakke ronde billen, de platte buik, de weelderigste krullen of lange slanke benen zonder putjes, dat maakt even niet uit. Het is namelijk allemaal een illusie. Ik raakte er verdrietig van en kreeg er bijna cravings van.

Op dit moment weeg ik op m’n zwaarst (behalve tijdens mijn 2 zwangerschappen dan, toen zat ik er maar 2-3 kilo boven). Toen de zon doorbrak kreeg ik ook weer het gevoel van ‘shit, bikini moet weer aan, laat ik maar minder gaan eten’. Maar, toen realiseerde ik me dat een lager gewicht mij echt niet gelukkig gaat maken. Al was ik daar op dat moment wel écht van overtuigd. Ik weet dat een lager gewicht me niet gelukkiger maakt, omdat er ook zomers zijn geweest toen ik veel slanker was en ik toch mijn buik niet mooi vond, ik mezelf niet slank genoeg vond. Het is gewoon nooit goed genoeg. Als het gewicht dan goed is, zou ik willen dat ik veel gespierder was. Pffftt…Om moe van te worden, nietwaar?! En dit geldt wellicht ook voor jou? Al is het misschien in een andere variant?

Wanneer we zo overtuigd in hét ideale lichaam geloven, blijven we bereid om onszelf uit te hongeren, diëten te volgen, sapkuren te kopen, zalfjes te smeren etc. Maar hebben deze ook blijvend gewerkt? Meestal niet. Al maakt het wel je portemonnee leger en je humeur slechter. Dus waarom jezelf blijven pijnigen als je weet dat je iets nastreeft dat toch niet bestaat? Iets wat je toch niet gelukkiger maakt?

Je hoeft niet perfect te worden. Je bent het al.

Jij bent niet het probleem. Je lichaam is niet het probleem. Het probleem is onze cultuur. Het probleem zijn de regels. Niet jij! Hoe jij je voelt over je lichaam is niet jouw schuld. Al die onzekerheden zijn niet iets wat je bedacht hebt om jezelf te martelen. Dit zijn geen gedachtes waarmee je geboren bent. Dit is iets wat jou – en ons allemaal – is aangedaan. Er is wel degelijk een probleem, maar jij bent het niet! Tenminste, volgens het boek dat ik over body positivity las. Ik ben daarnaast van mening dat de media en onze cultuur niet de enige oorzaak is dat jij je lichaam veroordeelt. Het heeft ook te maken met van jezelf (leren) houden. En om de oordelen die je over jezelf hebt onder ogen te zien en aan te pakken. Vraag jezelf daar eerst eens af welke oordelen jij hebt over jezelf. En, omarm ze. Je hoeft niet perfect te zijn. Je bent helemaal ok zoals je bent. Nu al.

Dit artikel is geschreven door Laura Nijman.

Waarom zou je willen voldoen aan iets dat niet bestaat?