Onderbuik.

Loading...

Is het ding nu groen of zwart? Vraag ik mezelf af terwijl ik braaf doe wat mij wordt opgedragen. Een beetje kleur voor de afwisseling...?

Mijn schaamstreek op haar properst.

Wanneer het koude ijzer mijn dijen even raakt, voel ik de stoppels op mijn benen door mijn huid prikken. Gek eigenlijk, hoe ik ook mijn best doe, lang glad blijven de benen nooit. Net als mijn schaamstreek trouwens, die voor de gelegenheid op haar properst is.

“Dit kan een beetje vervelend voelen, het is wat groter dan je misschien gewend bent..” De gynaecoloog houdt de eendenbek omhoog die hij zo bij me naar binnen zal brengen. Het ding is van koud ijzer. Niks gezellig kleurtje. Jammer.

Na de behandeling blijf ik nog even kletsen met de aardige assistente. Ook nadat ik aangekleed ben vraag ik haar oprecht geïnteresseerd naar haar werk in de benarde situatie die covid-19 heet. Een product van een fatsoenlijk genoten opvoeding en eerlijke vrienden.;)

Praten als mentaal gefladder.

De gynaecoloog glimlacht vriendelijk wanneer ik de spreekkamer aan de andere kant van de gang in loop. Tegelijk verraadt iets in zijn blik dat ik misschien ietsje te lang ben blijven plakken bij de assistente. Dat doe ik vaak. Wanneer ik zenuwachtig ben, nerveus, dan ga ik praten, praten, praten. Wellicht om zo mijn spanning te maskeren. Het is vaak niet meer dan mentaal gefladder, maar het helpt.

Tijdens de behandeling zelf blijf ik stil. Dat heb ik ook vaak. Concentratie, focus, goed luisteren, voelen en zuchten. Eén keer roep ik “Au!” omdat het hete metalen lisje tegen een onverdoofd stukje van mijn vagina komt. Maar, zowel voor als na de behandeling vertel ik de gynaecoloog over eerdere ingrepen die hij naar tevredenheid bij mij heeft uitgevoerd en lach ik het ongemak van groot maandverband en nabloeden weg met de assistente.

Tóch nog een beetje gezelligheid, prijs ik mezelf wanneer ik na gedane zaken naar een bankje buiten in de zon loop. Over een uur kan ik gerust zelf naar huis rijden maar omdat de vijf prikjes rond mijn baarmoedermond o.a. adrenaline bevatten, nu nog even niet.

Ik had een naar onderbuikgevoel.

De Lisexisie is achter de rug en ik blijk onverwacht zenuwachtig over de uitslag. Ik ging een paar weken geleden naar de huisarts vanwege wat onregelmatig bloedverlies en contactbloedingen, zoals de arts dit noemt wanneer je bloedverlies hebt na de seks.

Het kán komen door het spiraal, het kan ook iets anders zijn. Wat ik nu wilde, was de vraag. Naast zo nu en dan een fysiek zeurende lage buikpijn heb ik hem niets verteld over mijn onderbuikgevoel. Dat wordt immers vaak als weinig constructief ervaren. Maar juist dat heeft me wel naar de behandelstoel van de gynaecoloog gebracht.

“Het zit aardig diep” zei de gynaecoloog tijdens een eerdere kolposcopie. “Ik doe wat ik normaal zou doen maar dan ietsje meer.” Van mij mag het hele kippenhok eruit heb ik hem verteld. Maar zo werkt dat blijkbaar niet. “Wanneer je iets aan je nagel hebt, hak je de hand er ook niet meteen af.” Een terechte reactie.

Ik ben zeker geen pessimist maar ergens spookt in mijn hoofd dat de hoeveelheid goede uitslagen bij de duizenden vrouwen die mij voor gingen, niets zeggen over mij. Ik twijfel geen moment aan de kundigheid van deze gynaecoloog, maar toch neemt de nervositeit eerder toe dan af wanneer de datum van de uitslag nadert.

Hoe zou het zijn als mijn baarmoeder verwijderd zou worden?

Ooit stelde een arts een bekende de vraag of ze haar baarmoeder zou missen wanneer deze verwijderd zou worden. Ze had er nooit eerder over nagedacht. Ik door die vraag nu wel. Maar het antwoord heb ik niet gevonden.Is risicobeperking voor vrouwen van grotere waarde dan de angst voor een sluipmoordenaar? Is er opluchting of gemis als er afscheid is genomen van de onrust zaaier? Wordt een kinderwens dan nooit meer dan een droom? Mag jouw baarmoeder na bewezen diensten in de prullenbak terwijl een ander bidt om een nest om haar moedergevoelens over uit te storten..? Draaf ik door in de gedachten die mij laat doen slapen of is dit iets wat alleen wij vrouwen begrijpen?

Wat ik wel weet is dat emotie en de baarmoeder enorm met elkaar verbonden zijn. Een ongeboren baby krijgt door hormonen als serotonine, dopamine en oxytocine alle emoties van de moeder mee.Sterker nog, volgens velen is de baarmoeder hét reservoir van emotie. Zij benoemen het onderbuikgevoel, de vrouwelijke intuïtie en zelfs het brein van de baarmoeder. Dan is het misschien zo gek nog niet dat ik voelde dat er ‘iets’ was.

Onrustige cellen.

Het is vrijdag. Bijna drie weken na de ingreep en ik heb het wel gehad met het bloedverlies. Het is ook de dag dat de arts mij belt met het verlossende nieuws. Wat een opluchting dat hij net na negenen in de ochtend al belt. Ik lig, net als de afgelopen dagen, nog in mijn bed. Ik kuch een keer voor ik opneem en doe mijn best om heel wakker te klinken.

Het blijkt goed dat ik geweest ben. Wat er zat is weg en blijken inderdaad onrustige cellen. Doe je er niks aan, dan kan het nog wel eens foute boel worden. En dat willen we niet. De komende twee jaar blijf ik onder controle. Fijn! Dag dokter. Tot in oktober.

Na het telefoontje stopt het bloeden..toevallig...

Dit artikel is geschreven door Anne Gigengack.

Ik vertel niks over mijn onderbuikgevoel. Dat wordt immers vaak als weinig constructief gezien.