Voor jezelf kiezen is niet moeilijk. (omgaan met de reactie van de ander daarop wél).

Loading...

Maar, is dat wel echt zo? Mag het echt niet? Of... is dat een weerspiegeling van wat we onszelf vertellen? Het antwoord hierop ligt al verscholen de vraag.

Ik deel graag een voorbeeld uit mijn eigen #newbornmomjournal met je.

"06.30 uur ’s ochtends: Baby Aron drinkt bij me en daarna kruipen ook Sem en Kiki bij ons in bed. Ik voel me moe, maar wel stukken beter dan gisteren. De duidelijke intentie die ik gezet heb; ‘ik ga slapen wat ik nodig heb’ heeft kennelijk zijn vruchten afgeworpen. Bob gaat om 07:15 uur met de oudste kindjes naar beneden en maakt het ontbijt voor ze klaar. Ik zeg dat ik nog even boven blijf. Hoewel ik me dankbaar voor m'n nachtrust voel, ben ik ook nog steeds behoorlijk moe. Het traject dat ik momenteel volg heeft me weer laten zien hoe laag ik in mijn energie zit. Ik ben me daar nu erg van bewust en voel dat het nu tijd is om voor mezelf te kiezen.

08:00 uur: Bob vraagt of ik ook naar beneden kom. Direct voel ik het: de verantwoordelijkheid; het schiet meteen naar mijn keel en ik voel hoe die zich dichtknijpt. Hoe bewuster ik word, hoe meer ik me verbaas over de heftigheid hiervan. Meteen die keel dicht! Ik weet inmiddels dat dit staat voor het niet uitspreken van mijn waarheid. In dit geval mijn behoefte. Toch doe ik een poging. Ik zeg dat ik lekker zit met Aron en liever nog even boven blijf. Dit is zo’n typisch moment. Ik snap zó wat hij bedoelt. Samen beneden zijn met de kids is veel fijner. Maar ik snak nu naar de stilte, alleen zijn met mijn baby. De sereniteit in mijn slaapkamer met een slapende Aron op mijn borst staat in schril contrast met een bijna-peuter op volume 10 en haar bijna tiener-broer die reageert op alles wat ze doet of laat. Het liefst zou ik de hele dag in bed willen blijven zitten.

“Ik vind het wel zo gezellig als je beneden komt...”. Ik voel een bepaalde teleurstelling van zijn kant. Daardoor stijgt mijn schuldgevoel. Dit zijn dus die momenten. De momenten waarop ik wat meer voor mezelf mag kiezen. Ik heb dit nodig. Maar oh my! Wat vind ik dit moeilijk. Ik praat mezelf moed in: "Denk aan gisteren Simoon, aan hoe leeg je was. Kies vaker voor rust. Voor jezelf. Je hebt het nu meer nodig dan ooit. Dit is een moment waarop het kan, ik kan nu voor mezelf kiezen en die rust pakken." Het zit 'm in deze kleine momenten. Ik stel voor dat ik in bed blijf en Bob zijn ontbijt straks bij mij komt eten. Hierover nadenkend loopt hij weer richting het kabaal aan de ontbijttafel.

Ik weet het. Ik weet dat Bob me mist. Ik weet dat hij ook moe is. Ik weet dat het misschien een kleine moeite lijkt om aan te schuiven. Dat het samen fijner is. Voordat ik het weet neemt mijn relativeringsvermogen het bijna over van mijn gevoel. Ho. Stop. Het zijn steeds die kleine dingen. Die ogenschijnlijk kleine-niet-zo-heel- belangrijke momenten. Die zijn dus wél belangrijk. Voor mij. En dat ben ik nu aan het leren, dat als iets alleen maar belangrijk is voor mij, ik daar ook voor mag kiezen. Het verdragen van de gevoelens die hierdoor worden aangeraakt is mijn grootste challenge. De ander niet meteen tevreden kunnen stellen, maar bij MIJN behoefte blijven die ik nu zo sterk voel.

Deze affirmatie helpt me:

You can’t pour from an empty cup, eigen zuurstofmasker eerst, selfcare is care for others.

De o zo ware clichés zijn eindeloos. Al moet ik deze gedachte wel een aantal keer herhalen voor hij aan overtuigingskracht wint. Wat maak ik het anderen toch graag naar hun zin, vaak ten koste van mezelf.

But I’m learning to find the balance..."

Wanneer ik dit in mijn #newbornmomjournal teruglees ontstaat een belangrijk inzicht: het is niet moeilijk om voor jezelf te kiezen of je grens aan te geven. Althans, we weten prima hoe het moet en het uitspreken an sich is geen uitdaging. De moeilijkheid zit ‘m in het verdragen van de reactie van de ander. Op voorhand verwachten we dat de ander het niet ok zal vinden. Teleurstelling, een nare opmerking, tekort schieten… Hallo EIGEN overtuigingen! Dat is wat we van tevoren invullen. En, los van de werkelijkheid (ja, soms zal het je niet in dank afgenomen worden en soms is er werkelijk niets aan de hand), het feit dat je dat al een negatieve reactie verwacht, maakt ook dat je vanuit die energie luistert naar wat de ander zegt. Een kleine opmerking als ‘jammer’ of een non-verbale reactie interpreteer je meteen als: ZIE JE NOU WEL, het is niet goed, ik mag niet voor mezelf kiezen.

Maar, is dit zo? Ik zou je willen uitdagen om eerst je innerlijke reactie te re-scripten. Volledig oke te zijn met het volgen van je eigen behoefte en dan opnieuw jezelf uit te spreken. Ik weet zeker dat iedere reactie die je ontvangt op het uitspreken van jouw behoeften dan op een heel ander level bij je binnen zal komen.

Probeer het! Laat je me weten hoe het ging?

Dit artikel is geschreven door Simone Scherpenzeel.